اَعْظَمَ اللّهُ اُجُورَنا وَاُجورَکُمْ بِمُصابِنا بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ وَجَعَلَنا وَاِیّاکُمْ 
مِنَ الطّالِبینَ بِثارِهِ مَعَ وَلِیِّهِ الاّْمامِ الْمَهْدِىِّ مِنْ الِ الِمُحَمَّدٍ عَلَیْهِمُ السَّلامُ    
 
نشان شیعه بودن                                   
قال الصادق علیه السلام: من لم یأت قبرالحسین علیه السلام و هو یزعم انه لنا شیعة 
حتى یموت فلیس هو لنا شیعة  و ان کان من اهل الجنة فهو من ضیفان اهل الجنة.
امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که به زیارت قبر امام حسین نرود و خیال کند که شیعه ما است
 و با این حال و خیال بمیرد او شیعه ما نیست  و اگر هم از اهل بهشت باشد،
 از میهمانان اهل بهشت خواهد بود.
********.....********.....********....******....******.....*******.....*******....********
ستاره سرخ محشر                                  
قال على بن الحسین علیه السلام: تزهر أرض کربلا یوم القیامة کالکوکب الدرى و تنادى 
انا ارض الله المقدسة الطیبة المبارکة  التى تضمنت سیدالشهداء و سید شباب اهل الجنة.
امام سجاد علیه السلام فرمود: زمین کربلا در روز رستاخیز، چون ستاره مرواریدى مى‏درخشد 
و ندا مى‏دهد که من زمین مقدس خدایم، زمین پاک و مبارکى که پیشواى شهیدان 
و سالار جوانان بهشت را در بر گرفته است.

الا لعنة الله علی القو الظالمین و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون و الحمدلله حمداً کثیرا

***بسم الله الرحمن الرحیم***
اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطمةَ و اَبیها و بَعلِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَودَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِهِ عِلمُک

بیست و چهارم ماه ذی الحجة، یادآور دو خاطره ی مهمّ تاریخی در اسلام است:
1. روزی است که امیرالمومنین علی علیه السلام در آن روز، در حال رکوع انگشتر خود را به سائل فقیر عنایت کرد؛ این عمل خالصانه و ایثارگرانه ی امیرالمومنین سلام الله علیه به قدری پر ارزش بود که آیه ی 55 سوره ی مائده در شأن آن نازل شد:
إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ(55)
سرپرست و رهبر شما تنها خدا است، و پیامبر او، و آنها که ایمان آورده‏اند و نماز را بر پا می‏دارند و در حال رکوع زکات می‏پردازند.(55)

2. واقعه ی مهمّ دیگر«مباهله ی» رسول خدا صلوات الله و سلامه علیه با مسیحیان نجران است.
پس از گفتگوی فراوان نصارای نجران با رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره ی حضرت مسیح علیه السلام سرانجام علمای نصارا از پذیرفتن حق خودداری کردند و کار به مباهله کشیده شد.
(مباهله یعنی نفرین کردن دو نفر نسبت به یکدیگر که هر کس ناحق می گوید گرفتار مجازات الهی شود.)
بر این امر توافق شد که در چنین روزی مسیحیان نجران با رسول خدا صلوات الله و سلامه علیه «مباهله» نمایند و نفرین کنند که هر گروه و جمعیّتی که ناحق می گوید، رسوا و مجازات شود.
خداوند طبق آیه ی 61 سوره ی آل عمران به پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود:فَمَنْ حَآجَّکَ فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءکُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءکُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْکَاذِبِینَ(61)
پس هر که در این [باره] پس از دانشى که تو را [حاصل] آمده با تو محاجه کند بگو بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فرا خوانیم سپس مباهله کنیم و لعنت‏خدا را بر دروغگویان قرار دهیم(61)
پیرو این دستور الهی، رسول خدا صلی الله علیه و آله در حالی که فرزندش حسین علیه السلام را در آغوش داشت و دست حسن علیه السلام را در دست گرفته بود و حضرت علی علیه السلام و حضرت زهرا علیها السلام نیز همراه ایشان بودند، به سمت محلّ مباهله حرکت کردند. نصارا، چون جمعیّتی و نشانه هایی را از نزدیک شدن کیفر الهی دیدند، وحشت کردند و از «مباهله» منصرف شدند و حاضر به پذیرفتن جزیه گردیدند.
این داستان نشانه ی دیگری از عظمت اهل بیت علیهم السلام و حقّانیت رسول خدا صلوات الله و سلامه علیه و دین اسلام است.
******************************************
وقت مباهله فرا رسید. قبلاً پیامبر صلوات الله و سلامه علیه و نمایندگان نجران، توافق کرده بودند که مراسم مباهله در نقطه ای خارج از شهر مدینه، در دامنه صحرا انجام بگیرد.
اسقف مسیحی به نمایندگان نجران گفته بود در مراسم مباهله نگاه کنید، اگر محمد با فرزندان و خانواده اش برای مباهله آمد، از مباهله با او بترسید و اگر با یارانش آمد با او مباهله کنید، زیرا چیزی در بساط ندارد. پیامبراکرم  صلوات الله و سلامه علیه به همراه حضرت علی علیه السلام، حسنین علیهم السلام و حضرت فاطمه علیها السلام به سمت صحرا رفت.
از آن سو نمایندگان نجران در حالی که اسقف آنها پیشاپیش حرکت می کرد به محل رسیدند. وقتی پیامبر را دید، از همراهان ایشان پرسید، که به او گفتند: این پسرعمو و داماد او و محبوبترین خلق خدا نزد او است و این دو پسر، فرزندان دختر او از علی علیه السلام هستند و آن بانوی جوان، دخترش فاطمه علیها السلام است که عزیزترین مردم نزد او، و نزدیک ترین افراد به قلب او است. به اسقف گفته شد که برای مباهله قدم پیش گذار.
اسقف گفت: نه، من مردی را می بینم که نسبت به مباهله با کمال جرأت اقدام می کند و می ترسم راستگو باشد.
من چهره هایی را می بینم که هرگاه دست به دعا بلند کنند و از درگاه الهی بخواهند که بزرگترین کوهها را از جای برکند، فوراً اینطور خواهد شد. بنابراین، هرگز صحیح نیست ما با این افراد مباهله نماییم. زیرا بعید نیست که همه ما نابود شویم، و ممکن است دامنه عذاب گسترش پیدا کند، و همه مسیحیان جهان را بگیرد و در روی زمین حتی یک مسیحی باقی نماند.
نمایندگان نجران وقتی که دیدند پیامبراکرم صلی الله علیه و آله نزدیکان و عزیزان خود را برای مباهله به همراه آورده است، دریافتند که رسول الله صلوات الله و سلامه علیه به دعوت و دعای خود اعتقاد راسخ دارد، والا یک فرد مردد، عزیزان خود را در معرض بلای آسمانی و عذاب الهی قرار نمی دهد.
هیات نمایندگی نجران با دیدن وضع یاد شده، وارد شور شده و به اتفاق آراء تصویب کردند که هرگز وارد مباهله نشوند، آنان حاضر شدند که هر سال مبلغی به عنوان "جزیه" ( مالیات سالانه) بپردازند  و در برابر آن، حکومت اسلامی از جان و مال آنان دفاع کند. پیامبراکرم(صلوات الله وسلامه علیه) نیز رضایت خود را اعلام نمود و قضیه مباهله به اتمام رسید.
سپس پیامبراکرم(صلوات الله و سلامه علیه) فرمود: عذاب، سایه شوم خود را بر سر نمایندگان مردم نجران گسترده بود و اگر از در ملاعنه و مباهله وارد می شدند، صورت انسانی خود را از دست داده، و در آتشی که در بیابان برافروخته می شد، می سوختند و دامنه عذاب به سرزمین نجران نیز کشیده می شد.
به شکرانه ی برکات بزرگ این روزاعمالی وارد شده است:
اعمال روز مباهله

الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة مولانا امیرالمومنین علی علیه السلام و اولاده المعصومین علیهم السلام