نامه‌های کوفیان را می‌بینی که حسین را می‌خواند؟!؟ این کدامین تیرگیست که کوچه‌های کوفه را فرا گرفته و رنگ بر‌نمی‌کند. صدای گریه‌های زینب را می‌شنوی؟!؟ این کدامین نداست که بی جواب مانده؟!؟ دستان بریده شده عباس را نظاره می‌کنی؟!؟ صورت نیلی شده رقیه چه؟!؟ سرهای بریده شده؟!؟ خیمه‌های سوخته؟!؟ این غربت، غربت علی نیست؟!؟ این صورت کبود شده رقیه است یا زهرا؟!؟

اینجا کربلاست. اینان درد‌هایی بود که حسین از آنان به خدا پناه برد. اینجا عاشوراست.

فرار رسیدن ایام شهادت جانسوز و جانگداز سالار و سرور شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) را به عاشقان مولا علی(ع) امیر درد و غربت تسلیت عرض می‌نماییم.

این شعر هم تقدیم به عاشوراییان.

بیدارم و می‌بینمت رویا به رویا

از پیش چشمم می‌روی دنیا به دنیا

با تو میان آب و آتش و آشتی بود

در آتش است از رفتنت دریا به دریا

یک بار دیگر عشق را با خون نوشتند

تعبیر لبخند تو را گل‌گون نوشتند

تا دست عشق از پیکر عاشق جدا شد

با دست لیلا قصه‌ی مجنون نوشتند

این کوچه‌ها بی تو همیشه بی‌قرارند

حس غریبی بین پاییز و بهارند

رفتی ولی فکری به حال کوچه‌ها کن

بوی تو دارند و تو را اما ندارند

الحمدالله الذی جعلنی من المتمسکین بولایه مولای امیرالمومنین علی(ع)