محمد می اید ، در ماه ربیع ، همراه با خود ربیع قلوب و بهار جان ها و طراوت ایمان را به همراه میاورد

پدرش ؟ عبدالله بن عبدالمطلب ، بهترین مردم زمان ، جوانی از خاندانی بزرگ ، خاندان ابراهیم بت شکن ، دوست و حبیب خدا ، و چه شگفت انگیز ، همچون فرزند بزرگ ابراهیم ، عبدالله هم ذبیح است

مادرش ؟ آمنه دختر وهب بن عبدالمناف .

پدرش عبدالله است تا محمد عبد خالص خدایش شود و مادر ش آمنه تا او امن و امین مردم باشد

تاریخ متحیر است ، چرا که : چشمان خدا به خانه عبدالله دوخته شده ، ملائک در رفت و آمدند، در عرش غوغایی به پاست .

تاریخ متفکرانه خاطرات خود را ورق می زند ، نه ، نیست !! جشنی سابقه نداشته !! اما بایدخب

مهمی باشد !!!

ناگاه نوری از زمین تا عرش برین تابیدن گرفت ، ملادئک پای کوبان ، هلهله کنان و تبریک گویان در شادی ، عرش غرق بوی خوش گلاب محمدی ...

در گوشه ای دیگر از کره خاکی : ایوان کسری با تمام ابهت و مست غرور ، ناگاه لرزید و فرو ریخت . آتشکده فارس ، مظهر دوگانه پرستی ، که هزاران سال روشن مانده بود ، ناگاه خاموش شد . دریاچه ساوه فرو نشست ،‌ بت ها سرنگون شدند ...........

تاریخ حیران و سرگردان ، بدنبال دلیل به هرجا سر میزند ،

آری ، اری ، یافت

در خانه عبدالله پسری جذاب ، نیکو روی ، مشگین موی ، درشت چشم ، پای به سرای هستی گذاشته است ، و ملائک گردش در تسبیح و تمجید . تاریخ بعد از قرنها لبخند میزند و از زیبائی کار خدا غرق شعف می شود.

عبدالمطلب با شوق نوزاد را در آغوش گرفته ، شتابان به خانه خدا ، درون کعبه می برد ، در میان انبوه بتان ، نام غریبی را به لب میآورد ، الله !!! ، خدای یگانه را می ستاید و فرزندرا محمد می نامد .

و این چنین است که محمد می آید ،

از تبار پاک ابراهیم بت شکن ، آخرین حلقه از سلسله نورانی رسولان ، که همواره مبشران داد و آزادی و معلمان اخلاق بودند و رابط میان خالق و خلق ، از دامن « آمنه » عفیف ، ازمکه معظمه ، از خانه خدا ...

تبر ابراهیم بر دوش ، عصای موسی در دست ، قلب مسیح در سینه ، عزم نوح در اراده ، صبر ایوب در دل ، زیبائی یوسف در رخسار ، حکمت لقمان بر زبان ، حکومت داوود و سلیمان، در سایه قرآن .

محمد می آید ، با « فرقان » ، با « آیات و بینات » ، با « نور وهدایت » ، با « ذکر و کتاب » ، با « قرآن » ، « با بشارت و انذار » ، با « وعد و وعید »، ....

محمد می آید تا از دست جاهلان خنجر کینه توزی ها و تعصب های جاهلیت را بگیرد و « کتبا و حکمت » را و « لوح فلاح » و « سلاح صلاح » را به دستشان دهد .

محمد می آید تا مولف قلوب باشد ، تا پراکندگیها را به وحدت برساند ، تا به جای « برهم بودن » « باهم بودن » بیاموزد ، تا از دیو « فرشته » ، از حیوان « انسان‌» ، از بیگانه « دوست» ، از رها « بنده » ، از بنده « آزاد » بسازد .

محمد می آید تا پنجره های گشوده به روی شب و شک و شیطان را ببندد و درهایی را فرا روی مردم به روز و یقین و رحمت بگشاید . تا دیده های کور را بینا سازد ، تا خفتگان را بیدار کند ، تا بندگان « دنیا » را سروران « آخرت » نماید .می آید ..... ازدیار یار، از کوی وحی ، از سوی خدا ، با گنجی از علم و عرفان و معرفت ...و با آمدنش برای ملت ها حیات می آورد ، و برای مشتاقان ، ارمغانی از معنویت و اخلاق ، آری ... می آید

تا قلب های خسته بجوشند ، تا دست های بسته بکوشند ، تا نسلهای تشنه و محتاج ، از زمزم حیات بنوشند ، تا چشمه های اشگ بخشکند ، تا بر ساحل لبان اسیران ، غنچه های خنده بروید .

صلوات یادمون نره

یاعلی