بسم الله الرحمن الرحیم
اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطمةَ و اَبیها و بَعلِِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَودَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِهِ عِلمُک

روایت شده که این سخن را امام علیه السلام به هنگام دفن فاطمه سلام الله علیها سیده ی زنان جهان ایراد فرموده و گویا با پیامبر صلی الله علیه و آله و سلّم در کنار قبر او سخن می گوید:
ای رسول خدا! از جانب من و دخترت که هم اکنون در جوارت فرود آمده و به سرعت به تو ملحق شده است، سلام!
ای پیامبر! از فراق دختر برگزیده و پاکت پیمانه ی صبرم لبریز شده و طاقتم از دست رفته است، امّا پس از رو به رو شدن با مرگ و رحلت تو هر مصیبتی به من برسد کوچک است. (فراموش نمی کنم) با دست خود، تو را در میان قبر قرار دادم و به هنگام رحلت سرت بر سینه ام بود که قبض روح شدی؛ «انّا لله و إنّا الیه راجعون؛ ما از آن خداییم و به سوی او باز می گردیم».
(ای پیامبر!) امانتی که به من سپرده بودی هم اکنون باز داده شده و گروگان باز پس دادم؛ امّا اندوهم همیشگی است و شب هایم همراه بیداری!
تا آن دم که خداوند سر منزل تو را که در آن اقامت گزیده ای برایم انتخاب کند.
بزودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت که امتّت در ستم کردن به وی اجتماع کرده بودند؛ سرگذشت وی را از او بی پرده بپرس و چگونگی را از وی خبر گیر! وضع این چنین است در حالی که هنوز فاصله ای با زمان حیات تو نیفتاده و یادت فراموش نگردیده است!
سلام من به هر دوی شما باد! سلام وداع کننده! نه سلامی که ناخشنود یا خسته دل باشد، اگر از خدمت تو باز می گردم از روی ملامت نیست! و اگر در کنار قبرت اقامت گزینم نه به خاطر سوء ظنّی است که به وعده ی نیک خدا در مورد صابران دارم!
*****************************************
الحمدلله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة مولانا امیرالمومنین علی علیه السلام و اولاده المعصومین علیهم السلام