سلام بر مولای غریب و عاشقان علی(ع)

آسمان هم بغض عجیبی راه نفسش را بسته و گریستن درمانش. عجیب روزهای غم باری در حال سپری شدن و گذر است. غربت و غریبی رخ می‌نمایند و خونین رنگ می‌فشانند.

خدا داند که چه‌ شده بر دل مسلمانان پیرو محمد و علی.

توی این چند وقت اخیر های و های  گریه کردن چه آسونه. راهی نیست دیگه برا آرامش. هر چی فکر میکنی می‌رسی به غربت و مظلومیت خاندان پیامبر اکرم(ص). شاید اونقدر سخت باشه که صدات رو به گوش همه برسونی و از غمت بگی.

حالا اگه یه کم ظاهر بینیمون رو کنار بذاریم جدا از این همه توهین‌ها و قتل‌هایی که شده به یه بطن نورانی و زیبا می‌رسیم که سرور آوره. مثه عاشورا می‌مونه اونقدر زیباست. وقتی میبینی که حسین چه بلاها که ندید و چه غم‌ها که نکشید!!! برای چی؟! برای اینکه ما ناراحت باشیم؟! نه. حتما می‌رسیم به درون عملش. به اون یادگاری و عشق و هدفی که برامون جا گذاشته. آره اگه حسین نبود و عاشورا نبود اسلامی هم الان نبود.

عاشورا و خون = اسلام و مسلمان‌

حالا چی؟! مگه این نیست خیلی عمل‌های ما مسلمونا داره اسلام رو خراب می‌کنه؟! مگه این نیست  که داریم راه گم می‌کنیم و با اون جناح‌هایی که درست می‌کنیم خودمون رو از هم جدا می‌کنیم؟!

بخدا خیلی قشنگه وقتی دشمنان ما میان به حضرت محمد(ص) توهین می‌کنند و حریم امام هادی(ع) را به خاک ‌می‌کشند و در عوضش موجب هوشیاری ما میشه و سعی می‌کنیم به اون اتحدو اتحدو بیشتر توجه کنیم.

آره دوباره عاشورا و عاشوراها رو به عاشقان تسلیت عرض می‌کنیم و بر صفحه تاریخ می‌نگاریم حماسه‌ای عاشورایی و حسینی و حسینیه‌ای دوباره.

به امید نابودی دشمنان اسلام و فرج صاحب عصر(عج)

یا مولای یا امیر المومنین(ع)